حذف منگنز از محیط آبی با زئولیت طبیعی و سدیمی شده

هدف از این تحقیق، مقایسة ظرفیت جذب منگنز با زئولیت طبیعی و سدیمی شده است. برای این کار از زئولیت معادن سمنان با قطر ذرات 360 میکرومتر استفاده شد. برای اصلاح زئولیت، مقدار 5 گرم از زئولیت طبیعی را با 100 میلی لیتر محلول 1 مولار کلرید سدیم مخلوط و به مدت 24 ساعت در دمای اتاق نگهداری شد. برای اندازه‌گیری سطح ویژه از روش جذب متیلن بلو استفاده شد و نتایج نشان داد که سطح ویژه زئولیت طبیعی و سدیمی شده، 31/12 و 453/13 مترمربع به ازای هر گرم است. بررسی سینتیک جذب نشان داد که مدل غیر تعادلی اورامی، لاگرگرن و هو و همکاران فرایند جذب را بخوبی توصیف می‌کنند، ولی مدل اورامی دارای کمترین شاخص خطا (016/0 برای زئولیت طبیعی و 007/0 برای زئولیت سدیمی شده) و بیشترین ضریب همبستگی در هر دو حالت (9/99%) است. مطالعة ایزوترم جذب نشان داد که برای جاذب زئولیت طبیعی مدل‌های لانگمویر و سیپس به ترتیب با ضریب رگرسیون 8/99% و شاخص خطای 075/0 و 074/0 داده‌های ایزوترم را بهتر توصیف می‌کنند، همچنین برای زئولیت سدیمی شده مدل سیپس با بیشترین ضریب رگرسیون (7/99%) و کمترین شاخص خطای (097/0) داده‌های آزمایش را بهتر توصیف می‌کنند. ظرفیت جذب منگنز برای زئولیت طبیعی و سدیمی شده به ترتیب 67/3 و 316/5 میلی‌گرم برگرم به‌دست آمد. نتایج تحقیق نشان داد که زئولیت سمنان (ایرانی) نسبت به جاذب‌های مختلف از جمله زئولیت‌های ترکیه و شیلی از ظرفیت بهتری در حذف منگنز از محیط آبی دارد. همچنین، بازده حذف منگنز با زئولیت سدیمی شده بیشتر از حالت طبیعی است.